Dave was zijn hond aan het uitlaten toen hij een Duitse herder tegenkwam die in een afvoerputje staarde. Hij vond er niet veel aan. Hij vond het gewoon vreemd dat de hond helemaal alleen was. De volgende dag gebeurde hetzelfde. Dave werd achterdochtig. Toen begon hij geluiden uit de afvoer te horen.
Hij belde meteen de hulpdiensten om de afvoer open te krijgen...
Een brandweerwagen was snel ter plaatse. Ze hadden het nodige gereedschap om de regenafvoer te openen. De geluiden werden steeds luider. Wat zat er vast in de afvoer? Dave was nieuwsgierig, maar hij kreeg van aankomende agenten te horen dat ze de directe omgeving rond de afvoer hadden afgesloten.
Toen gebeurde er iets dat Dave niet had verwacht, Dave kreeg te horen dat hij moest komen voor verhoor. Ze hadden de Duitse herder in bedwang gehouden en wilden van Dave weten wat er aan de hand was. Dave was stomverbaasd. Hij werd behandeld alsof hij een verdachte was. In zijn ooghoek zag hij een witte tent rond de afvoer staan.
Hij werd in een politiebusje gegooid. Dave besefte dat het niet in zijn belang was om te worstelen. Hij moest de politieagenten gehoorzamen. Hij kreeg te horen dat ze naar het politiebureau gingen om hem te ondervragen over wat ze hadden gevonden. Ze gedroegen zich alsof Dave een misdaad had begaan...
Op exact hetzelfde moment werd Dave het politiebureau binnen begeleid. Hij zag dat ze ook de Duitse herder binnenbrachten. Dave kon alleen maar gehoorzamen, hij had geen idee waar het over ging, maar hij was vastbesloten zijn naam te zuiveren.
De agenten zetten Dave neer in de verhoorkamer en begonnen meteen vragen te stellen. Ze hadden de indruk dat de Duitse herder van hem was. Dave vertelde hen echter dat hij maar één hond had, die samen met de duitse herder in een andere kamer zat.
De politie had de straatcamera's gecontroleerd. Ze hadden Dave elke dag rond de duitse herder zien lopen en met hem en de afvoer omgaan. Nu hadden ze geen aanwijzingen, maar ze wilden niet delen wat ze in de afvoer hadden gevonden. Toen Dave ernaar vroeg, werden ze bleek.
Ze vroegen hem om met hen de dag door te lopen, en ze moesten wat aanwijzingen krijgen. Omdat Dave de hulpdiensten had gebeld, hadden ze maar één aanwijzing die ze konden volgen. Ze moesten zoveel mogelijk informatie krijgen. Dave begon ze deze dag te begeleiden.
Dave vertelde hen dat het geluid onmiskenbaar iets was dat hij nog nooit eerder had gehoord. Hij had een zacht maar aanhoudend gebons en af en toe gekrijs gehoord. Zijn eigen hond werd ook in zijn sporen gestopt. Dave wist één ding, problemen lagen op de loer.
Tot Dave's verbazing luisterden de agenten heel aandachtig. Het was alsof ze geen idee hadden wat ze precies waren tegengekomen. Ze moesten de situatie enigszins begrijpen, en alleen Dave was iemand met wie ze konden praten.
Dave vervolgde dat hij om zich heen begon te kijken om te zien of hij de eigenaar van de herder zag. De herder zat al een paar dagen in de afvoer te staren. Het leek niemand iets te kunnen schelen, maar Dave had het gevoel dat er iets aan de hand was.
Het vreemde aan de herder was dat hij niet eens reageerde. Het was alsof hij volledig uitgezongen was. Dave kon zijn aandacht niet krijgen, maar het leek alsof de hond geen hulp wilde en ook geen aandacht van omstanders. Wat zou dit kunnen triggeren?
Dave begon rond te kijken om hulp te vinden. Hij wilde hier zo snel mogelijk weg. Hij probeerde zijn eigen hond weg te slepen van de afvoer, maar hij weigerde te bewegen. Dave begon echt te worstelen. Wat kon hij doen... Moet hij de politie bellen?
Dave voelde zich verward, terwijl hij daar midden op straat stond met zijn hond en de duitse herder, in cirkels om zich heen kijkend alsof hij aan het ijlen was. Veel ogen van voorbijlopende mensen vielen op hem en hij begon zich een beetje ongemakkelijk te voelen. Eindelijk, en gelukkig, nam Dave de beslissing om naar zijn eigen hond te luisteren.
Toen hij zich op het riool beneden concentreerde, kon hij de geluiden opnieuw horen, en dit keer in meer detail. Maar zelfs met zijn ogen dichtgeknepen, kon Dave alleen maar duisternis beneden zien. Volgens Dave was er in ieder geval iets of iemand duidelijk in gevaar. Hoe kon hij de enige zijn die dit beseft op zo'n drukke plek? Hij voelde zich geroepen om iets aan dit gevaar te doen.
In eerste instantie zei Dave dat hij probeerde het deksel van de rioolbuis te duwen. Het bleef precies op zijn plaats. Nu, met een metalen stok als hefboom die hij dichtbij vond, probeerde hij het opnieuw met al zijn energie. De pijp was duidelijk op zijn plaats geroest en er kon niets worden verplaatst. Dave keek om zich heen. Een handvol mensen had hem van een afstand gadegeslagen en durfde nu dichterbij te komen.
Met een duidelijke frustratie in zijn stem probeerde hij enkele omstanders uit te leggen wat de situatie was. Nu begonnen ook steeds meer mensen de verontrustende geluiden uit het riool te horen. Dave kwam even van opluchting toen een paar anderen net zo vastbesloten leken om hem te helpen als hij bij deze taak was.
Een plaatselijke winkeleigenaar verscheen van achteren, met wat leek op een koevoet. Binnen een paar minuten had zich een team van vier toegewijde mannen gevormd, elk met een metalen hendel van een voorwerp dat in het gebied was gevonden. Dave en de anderen gaven alles wat ze hadden, maar de hoes bewoog geen centimeter. Zou er iemand professioneel genoeg zijn om dit voor elkaar te krijgen?
Een van de omstanders zag een telefoonnummer van het productiebedrijf op het deksel van de leiding. Dave haalde meteen een telefoon uit zijn rugzak en een minuut later had hij iemand aan de lijn. Veel rustiger dan voorheen legde Dave de situatie zorgvuldig uit en eindigde met de vraag of ze iets konden doen. De hoop keerde terug naar hem.
Het duurde een paar minuten voordat de andere kant van de lijn een beslissend antwoord gaf. Het bedrijf had inderdaad de doppen geproduceerd. Hij kreeg echter niet het antwoord dat hij wilde. De stad zou om toestemming moeten worden gevraagd. De tegenslag verraste hem. Hij belde hiervoor niet de regering, besloot Dave.
Dave wist wat voor bureaucratische procedure hij zou moeten doorlopen en hoeveel tijd het hem zou kosten om het papierwerk te ontvangen. Wat daar beneden is, zou tegen die tijd dood zijn. Een voor een kondigden de mensen die hem eerder hadden geholpen aan dat ze door moesten met hun werk. Toch was Dave niet van plan om op te geven.
De situatie was urgent. Dave wist dat de enige manier om zijn missie te volbrengen was om het heft in eigen hand te nemen. Hij belde de eigenaar van een sleepbedrijf dat hij toevallig kende, en opnieuw ging hij in op wat er was gebeurd. Dave waagde het dat hij de juiste uitrusting zou hebben om deze duivelse dekmantel te verwijderen.
De eigenaar van het sleepbedrijf had een ander idee. Hij stond erop de autoriteiten erbij te betrekken. Dave bedacht een plan. Als hij de hulpdiensten wilde bellen, moest hij een goede reden hebben. Als daar beneden niets was, riskeerde hij een enorme boete.
Knoeien met overheidseigendommen was iets waar de eigenaar van het sleepbedrijf erg huiverig voor was. Dave bleef volhardend. Hij trok zich niets meer aan van de risico's. Zijn eerste en belangrijkste doel was om nu in het riool te komen...
Dave was alles beu. De herder bewoog al die tijd geen centimeter. Hij probeerde de herder te bewegen om te zien wat er ging gebeuren. De herder verzette zich en begon zelfs agressief te worden tegen Dave. Dit was de laatste druppel.
Dave besloot dat hij de brandweer zou bellen. Hij had iets verzonnen over dieren die daar beneden waren. Ze wilden weten hoe hij dat wist. Hij vertelde hen dat zijn Duitse herder ze kon ruiken. Dit is de reden waarom Dave later werd gearresteerd...
Toen hoorde hij de brandweer binnenkomen. Ze herkenden Dave niet eens, de mannen die waren gearriveerd deden dit duidelijk vaker. Een beetje van de juiste positionering en wrikken was in orde, maar het duurde niet lang om de roest te breken en de eerste beweging in actie te krijgen.
Een nieuwe ring van omstanders had zich gevormd. De mysterieuze geluiden die in de loop van de tijd waren afgenomen, waren nu weer volledig te horen vanaf het moment dat het deksel werd opgetild. Er klonken van een afstand ergens in die pijp, meerdere licht verschillende krijsen vulden de straat. Dave had in zijn leven nog nooit zoiets gehoord.
Het openen van het riool was slechts het begin van deze zoektocht. Nu het gelukt was, moest er iemand naar beneden. Dave keek om zich heen. De bereidheid van mensen om te helpen leek plotseling af te nemen. Omstanders waren duidelijk geïnteresseerd in wat er ook gebeurde, maar de meesten hielden afstand. Dave keek aarzelend naar beneden in de lange, diepe en donkere pijpleiding.
Een brandweerman benaderde Dave. Hij vertelde Dave dat zijn collega's niet naar beneden wilden gaan. Ze hadden hier geen ervaring mee en wilden de veiligheid van hun mannen niet op het spel zetten. Dave kreeg te horen dat ze moesten wachten op een specialist. Dave was het niet eens met deze beslissing.
Dave rende langs de brandweermannen en sprong door de donkere pijpleiding. Hij voelde een golf van opwinding, stress en adrenaline door zijn hele lichaam stromen. Hij hoorde de brandweerlieden tegen hem schreeuwen dat hij terug moest komen. Dave zou hier zeker spijt van krijgen.
Dave tastte nu in het duister. Hij had geluk dat hij zijn telefoon bij zich had. Hij besloot zijn zaklamp aan te doen. Hij moest nu de geluiden volgen. Hij dacht dat hij dichtbij was, maar hij was hier duidelijk in de verkeerde richting.
Dave bleef lopen tot hij op een doodlopende weg kwam. Hij had geen idee waar hij heen ging. De batterij van zijn telefoon was ook aan het sterven. Hij moest snel zijn, anders zou hij volledig verloren gaan in het riool. Hij had een grote fout gemaakt.
Uiteindelijk slaagde hij er door een wonder in om dichter bij het geluid te komen. Dit was het moment waarop het donker begon te worden. Het gekrijs en de geluiden veranderden in iets veel sinisters. Toen Dave dichterbij kwam, zag hij in de verte gloeiende ogen. Hij moest ervoor rennen.
Dave rende zo snel als hij kon. Hij had geen idee waar hij heen ging. Hij hoorde de geluiden dichterbij komen. Dave besefte dat hij werd achtervolgd door wat zich hier beneden in het rioolstelsel bevond. Hij moest de uitgang vinden...
Nadat hij blindelings het donker in was gerend, zag hij om de hoek licht. Hij was opgelucht dat hij waarschijnlijk een uitweg had gevonden, maar toen hij de hoek omging, zag hij een afgesloten luik. Er kwam wat licht uit. Hij moest doorgaan. Dit kan een levensbedreigende situatie zijn.
Dave kreeg bijna een black-out van de stress. Dit was toen hij ergens tegenaan liep. Hij had het gevoel dat zijn leven voorbij was. Het ding dat hem achtervolgde, had hem eindelijk ingehaald. Toen hij zijn ogen opendeed, zag hij dat hij tegen een van de brandweermannen was gebotst die hem gingen zoeken.
Dave werd door hen naar de uitgang begeleid. Ze vertelden hem dat hij erg onverantwoordelijk was. Hij had nooit door de pijplijn moeten gaan zonder een specialist. Toen Dave hun vertelde wat er was gebeurd, werden ze bleek. Niemand kon nu naar beneden.
Dave werd ondervraagd toen de politie arriveerde. Hij was de enige die had gezien wat er in de afvoer zat. Dave wist niet zeker wat hij tegenkwam, maar hij wist één ding zeker. Dat wezen was gevaarlijk...
Dave zag dat er een ander team was gearriveerd. Dit zijn de specialisten waar de brandweer het over had. Ze kwamen aan in vreemde zwarte busjes. Dave was nu nog meer achterdochtig over wat hij had gezien. Hij wilde blijven om te zien wat er aan de hand was. Maar toen werd hij gearresteerd.
Dit is het moment waarop Dave door de politie werd opgepakt en ondervraagd. Dave zag wel dat ze een witte tent aan het opzetten waren. Bovendien had hij geen idee wat er uiteindelijk gebeurde. Toen ze klaar waren met het ondervragen van Dave, besloten ze dat hij niets verkeerd had gedaan en lieten ze hem vrij. Dave reed meteen terug naar de stormafvoer. Hij had gehoord dat de Duitse herder was uitgebroken.
Toen hij ter plaatse kwam, zag hij dat honderden mensen zich hadden verzameld rond de regenafvoer. De politie probeerde iedereen op veilige afstand te houden. Dave zag iets anders. De Duitse herder sloop langs de menigte naar de afvoer. Daarna sprong hij in de afvoer!
Iedereen snakte naar adem. Zoiets hadden ze nog nooit meegemaakt. Wat deed de Duitse herder? De herder aarzelde niet eens. Ze hoorden allemaal veel geluiden uit het riool dat daar beneden iets aan de hand was.
Op een gegeven moment hoorde Dave geschreeuw, en iedereen was meteen stil. Er kwam geen geluid meer uit het riool. Dave had het gevoel dat daar net iets ergs was gebeurd. De politie spoedde zich naar het regenwaterafvoerkanaal. Toen gebeurde er iets...
Uit de afvoer kwam de duitse herder! De herder werd vergezeld door een team van specialisten, die volkomen geschokt uitzagen. Het was alsof ze getuige waren geweest van iets dat niemand ooit zou moeten zien. Dave hoorde toen wat gefluister in de menigte.
Er werd veel gespeculeerd over wat er net was gebeurd. Er was nog een persoon van het zoekteam vermist. De duitse herder wachtte weer boven aan de stormafvoer, en ze bewoog geen centimeter. Waar wachtte ze op?
Uiteindelijk kwam de laatste persoon in de groep uit de regenafvoer. Hij had iets in zijn handen. Dave kon niet zien wat het was, maar ze hadden daar zeker iets gevonden. Toen begon het publiek te klappen.
Dave realiseerde zich dat ze puppy's hadden gevonden! De Duitse herder was ze aan het likken toen ze aan de oppervlakte kwamen. Deze puppy's waren de puppy's van de herder. Dave begreep nu de hele situatie. Ze was op de een of andere manier haar pups kwijtgeraakt. Maar waar is de eigenaar?
Ze stelden vast dat de herder geen eigenaar had. Dit betekende dat ze met haar puppy's naar een dierenasiel moest worden gebracht. Dit was het moment waarop Dave besloot in te grijpen. Hij bood aan om zowel de herder als de puppy's te adopteren. De politie ging akkoord onder één voorwaarde.
Hij moest ze laten komen wanneer ze maar wilden, gewoon om ze allemaal te controleren. Dave moest ze ook door de dierenarts laten controleren. Toen alles in orde was, nam Dave ze allemaal mee naar huis. Hij gaf veel om hen en liet de politie langskomen wanneer ze maar wilden.
Het is mooi als mensen anderen in nood helpen. Maar Lucy bracht het echt naar een ander niveau. In de loop der jaren had ze een vriendschap opgebouwd met een dakloze man, Mark. Zo goed zelfs dat ze hem uitnodigde voor haar bruiloft, tot afschuw van haar vrienden en familie. Maar ze wisten niet dat Mark de verrassing van zijn leven aan het plannen was.
Zelfs Lucy en haar verloofde hadden geen idee wat er op hun speciale dag ging gebeuren...
Mark had de afgelopen dagen besteed aan het plannen van een grote verrassing voor Lucy en haar verloofde Jack. Er was een deel van zijn leven dat hij aan niemand had verteld, zelfs niet aan Lucy, en hij stond op het punt om dat te onthullen op hun speciale dag. Tot zijn verbazing vermoedde niemand iets...
De trouwdag brak aan en Mark voelde zich erg nerveus. Hij hoopte dat iedereen zijn grote verrassing zou waarderen, maar het kon ook twee kanten op gaan. Nadat Lucy en Jack hun geloften hadden uitgewisseld en tot man en vrouw waren verklaard, was het eindelijk tijd voor Mark om de microfoon te pakken. Dit was het dan...
Alles gebeurde heel snel. Lucy had geen idee wat haar overkwam. Binnen een seconde zag ze een kant van Mark die ze nooit eerder had gezien. Hierna had ze hem nooit meer hetzelfde aangekeken...
Maar wat was Mark van plan op de bruiloft? Waarom had hij geheimen voor Lucy? En waarom was Lucy zo geschokt?
Lucy heeft zich altijd aangetrokken gevoeld tot het helpen van mensen in nood en een van de zaken die haar het meest na aan het hart lag was de daklozenproblematiek. Ze deed vaak vrijwilligerswerk in het plaatselijke opvanghuis en deed haar uiterste best om ervoor te zorgen dat er voor de mensen in haar buurt die op straat leefden werd gezorgd.
Zelf had ze niet veel geld, dus ze wist hoe zwaar de strijd kon zijn. Op een dag, toen Lucy van haar werk naar huis liep, zag ze een man op de stoep zitten. Hij hield een bordje vast met de tekst "dakloos en hongerig". Zonder aarzelen ging Lucy naar hem toe en vroeg of hij hulp nodig had.
De man, die Mark heette, keek dankbaar naar haar op en nam haar aanbod aan. Hij vertelde haar dat hij al twee dagen niet gegeten had. Dit brak Lucy's hart. Toen ze hem vroeg of hij nog iets anders nodig had, zei hij alleen een deken, hoewel hij duidelijk meer nodig had om te overleven.
Lucy kocht een maaltijd voor Mark en ze gingen samen op de stoep zitten om te eten. Terwijl ze praatten, leerde Lucy meer over Marks verhaal. Hij was zijn baan kwijtgeraakt en kon de huur niet meer betalen, waardoor hij uit zijn appartement werd gezet. Omdat hij nergens anders terecht kon, was hij op straat beland.
Hij leefde al een paar maanden op straat en had moeite om te overleven. Na verloop van tijd werden Lucy en Mark dikke vrienden. Ze bracht hem vaak eten en water en dan zaten ze uren met elkaar te praten. Ondanks zijn omstandigheden was Mark een vriendelijke en zachtaardige ziel en Lucy voelde zich tot hem aangetrokken.
Ze zag hem als meer dan alleen een dakloze man - hij was een persoon met hoop en dromen, net als iedereen. Op een dag gebeurde er iets waar Lucy al jaren op wachtte: haar vriend Jack vroeg haar ten huwelijk. Ze was dolgelukkig en kon niet wachten om het nieuws met Mark te delen.
Zijn aanzoek was prachtig en meer dan Lucy ooit had kunnen dromen. Ze waren een weekend weg, wandelden door de bergen en sliepen in een romantisch huisje. Het was echt perfect en Lucy ging meteen op zoek naar Mark toen ze thuiskwamen en zijn reactie op het nieuws was niets dan geweldig.
Toen ze hem over de verloving vertelde, was Mark dolblij voor haar. "Je verdient alle geluk van de wereld," zei hij. Ze omhelsden elkaar en Lucy had het gevoel dat Mark echt blij voor haar was. Hij zag haar niet als iemand die het beter had dan hij; daar keek hij aan voorbij. In plaats daarvan zag hij Lucy zoals ze was.
Toen Lucy en Jack hun bruiloft begonnen te plannen, wisten ze dat ze iets speciaals voor Mark wilden doen. Ze wilden dat hij deel uitmaakte van hun speciale dag, niet alleen als gast, maar als iemand die een belangrijke rol zou spelen in de ceremonie. En Lucy wist precies hoe ze dat moesten doen.
In de weken voorafgaand aan de bruiloft nodigden Lucy en Jack Mark uit om hun ceremoniemeester te zijn. Mark was stomverbaasd. "Ik?" zei hij. "Weet je het zeker?" Lucy en Jack glimlachten en knikten. "We weten het zeker," zei Lucy. "Je bent zo'n belangrijk deel van ons leven geworden, en we kunnen niemand bedenken die beter met ons kan trouwen."
Mark voelde een brok in zijn keel ontstaan. Hij had nooit verwacht dat hij deel zou uitmaken van zoiets bijzonders. "Ik zou vereerd zijn," zei hij. Toen de trouwdag naderde, repeteerde Mark zijn tekst keer op keer, om er zeker van te zijn dat hij alles uit zijn hoofd kende. Hij wilde het goed doen, Lucy en Jack trots maken.
Maar Lucy en Jack wisten niet dat Mark iets heel speciaals van plan was op hun bruiloft. Er was een deel van zijn leven dat hij nog niet met hen had gedeeld en hij dacht dat hun trouwdag het perfecte moment zou zijn om het hen te laten zien. Maar zijn verrassing had wel wat planning nodig.
Hij moest voor de verrassing van zijn leven zorgen. En dat was geen gemakkelijke taak. Omdat hij dakloos was, was het moeilijk voor hem om de juiste bronnen te gebruiken. Als hij iets moest opzoeken, moest hij naar een openbare bibliotheek en soms lieten ze hem niet eens binnen. Maar Mark was vastbesloten om het voor elkaar te krijgen.
Hij besloot bevriend te raken met een bibliothecaresse. En met zijn van nature vriendelijke en charismatische karakter werkte zijn plan al snel. Ze liet hem de computer gebruiken zolang hij wilde en leende hem zelfs een paar boeken. Mark was erg voorzichtig met de boeken en nam ze alleen mee naar buiten om in de zon te lezen.
Na een paar dagen had Mark genoeg onderzoek gedaan. Hij bedankte de bibliothecaresse voor haar vriendelijkheid en bracht al zijn boeken terug. Daarna ging hij naar het nabijgelegen park en ging op een bankje zitten. Zijn verrassing was nog lang niet klaar, maar hij ging de goede kant op. Hij wist zeker dat Lucy en Jack het prachtig zouden vinden.
Mark spendeerde de volgende dagen met het doorspitten van zijn notitieboek, met het neerpennen van ideeën voor de verrassing die hij had gepland voor de bruiloft van Lucy en Jack. Hij wilde iets speciaals doen voor het stel, iets dat hen zou laten zien hoeveel ze voor hem betekenden. Het was een groots gebaar, iets wat ze nooit zouden verwachten.
De dagen voor de bruiloft vlogen in een waas voorbij en voor Mark het wist was de grote dag aangebroken. Lucy had voor Mark een hotel in de buurt geregeld en een smoking voor hem gehuurd. Ze zorgde ervoor dat Mark zich zelfverzekerd voelde om voor zoveel onbekende mensen te staan.
Hij had lang niet zo'n mooi pak gedragen en voelde zich bijna weer zichzelf. Vol vertrouwen reisde hij naar de trouwlocatie en was verbaasd over hoe het eruit zag. Het was een prachtige buitenbruiloft, en te oordelen naar hoeveel stoelen er voor de gasten waren neergezet, zou het ook een grote bruiloft worden.
De gasten kwamen langzaam binnen en zochten hun plaatsen op. Iedereen kletste vrolijk met elkaar en leek niet veel aandacht te besteden aan Mark, die onhandig ergens bij een boom stond. Hij wist niet zeker wanneer hij naar het altaar moest lopen, maar hij wilde niet te vroeg zijn en daar lang alleen staan.
Plotseling liep de weddingplanner naar Mark toe en vroeg hem hoe het met hem ging. Ze glimlachte naar hem en stelde hem op zijn gemak. Ze vertelde hem dat hij over ongeveer vijf minuten naar het altaar moest lopen, zodat ze de microfoon op zijn hoogte konden installeren en een kleine soundcheck konden doen.
Dus dat is wat Mark deed. Hij liep naar het altaar en wachtte geduldig. Technici liepen om hem heen, legden de kabels van de microfoon zo dat niemand erover zou struikelen en ze vroegen Mark om de microfoon even te testen. Hij tikte met zijn vinger en een hard geluid weerklonk door de luidsprekers. Toen was het tijd.
Mark stond voor iedereen en wachtte tot Jack en Lucy door het gangpad zouden lopen. Eerst was het de beurt aan Jack. Hij liep zelfverzekerd en schudde Mark de hand toen hij naast hem stond. Na Jack kwamen de bruidsmeisjes, drie van Lucy's beste vriendinnen. Ze fluisterden tegen elkaar terwijl ze naast Mark stonden, wat hem erg zelfbewust maakte.
Plotseling voelde hij ieders ogen branden. Ze staarden allemaal naar hem en sommigen fluisterden zelfs tegen de persoon naast wie ze zaten. Mark voelde dat ze hem beoordeelden. Zijn handpalmen werden zweterig en hij voelde plotseling paniek opkomen. Hij moest daar zo snel mogelijk weg.
Uit het niets rende Mark het gangpad op en de zaal uit. Toen hij de zaal uitliep, botste hij bijna tegen Lucy op, die nog maar een paar minuten van het gangpad verwijderd was. Ze was verbaasd toen ze Mark niet op zijn plaats zag staan en vroeg hem wat er aan de hand was.
Marks emoties overmeesterden hem en er rolde een traan over zijn wang toen hij beschreef wat er was gebeurd. Hij had plankenkoorts gekregen omdat hij het gevoel had dat iedereen over hem praatte en hem veroordeelde omdat hij dakloos was. En hij had niet helemaal ongelijk. Niet iedereen begreep Lucy en Jacks beslissing om Mark bij hun huwelijk te betrekken.
Lucy was al bang dat dit zou gebeuren. Ze wist dat haar ouders hun beslissing niet begrepen, maar hun mening kon haar niets schelen. Het was haar speciale dag en als ze Mark erbij wilde betrekken, dan deed ze dat. Dus deed ze haar best om hem te kalmeren en zei dat hij zich niets moest aantrekken van de mening van anderen.
"Mark, je betekent de wereld voor ons en we geven niets om de mening van anderen! Je bent echt onze vriend en we zijn er trots op dat je op onze bruiloft bent. Ik weet zeker dat iedereen van je zal houden zodra ze je leren kennen, je hoeft alleen maar jezelf te zijn!"
Mark kalmeerde en wist dat Lucy gelijk had. Hij had haar speciale dag bijna verpest met zijn eigen problemen. Nu wilde hij echt dat zijn verrassing groots zou zijn. Hij vermande zich en liep zelfverzekerd weer naar zijn plek, terwijl hij zijn hoofd hoog hield en recht voor zich uit keek.
Hij legde Jack kort alles uit. Jack begreep zijn zorgen en klopte hem op de schouder. "Je hebt dit, man. Lucy geeft zoveel om je. We hebben je niet voor niets gekozen." zei hij tegen Mark terwijl hij met troostende ogen glimlachte. Mark had nog nooit zoveel liefde van iemand gevoeld.
Hij haalde diep adem en herinnerde zichzelf aan wat hij van plan was. Hij voelde zich klaar om te bewijzen dat iedereen die ooit naar hem had gekeken, het bij het verkeerde eind had. Hij was niet zomaar een hulpeloze dakloze en met zijn verrassing in gedachten wist hij zeker dat iedereen daarna een andere mening over hem zou hebben.
Plotseling begon de muziek en iedereen stond op van zijn stoel. Ze draaiden zich naar de deur en wachtten tot Lucy naar buiten zou komen. Maar de deur bleef dicht. Iedereen wachtte geduldig en Jack schoof nerveus van zijn ene voet op de andere. Lucy wachtte tot het juiste deel van de muziek begon en toen dat gebeurde, gingen de deuren open.
Eindelijk was het tijd voor Lucy om naar het altaar te lopen. Ze zag er prachtig uit in haar trouwjurk en iedereen kon de liefde in de lucht voelen. Jack kon zijn emoties niet bedwingen en huilde toen Lucy blij op hem afliep. Het was een prachtig moment, dat Mark niet snel zou vergeten.
Marks hart bonsde in zijn borst toen het zijn tijd was om te spreken. Hij schraapte zijn keel en wilde beginnen, maar besefte plotseling dat hij al zijn ingestudeerde zinnen was vergeten. Hij keek Lucy aan en ze kon zien dat hij van binnen in paniek was. Ze keek hem geruststellend aan en Mark vermande zich uiteindelijk weer.
Hij keek naar de grond en haalde diep adem. Mark wist dat iedereen op hem wachtte om te spreken, wat dit nog zenuwslopender maakte. Uiteindelijk sloot hij kort zijn ogen en zei tegen zichzelf dat hij het kon. En toen hij zijn ogen weer opende, begon hij vanuit zijn hart te spreken.
"Welkom allemaal! We zijn hier vandaag bijeen om de liefde en toewijding van Jack en Lucy te vieren," begon Mark. "Als hun goede vriend is het voor mij een eer om voor hen te staan terwijl ze samen aan deze prachtige reis beginnen." Iedereen keek Mark intens aan, maar het kon hem deze keer niets schelen.
"Vandaag is een dag vol liefde, vreugde en feest, en ik wil uitdrukken hoeveel Jack en Lucy voor ons allemaal betekenen." Daarna vertelde Mark over zijn eerste ontmoeting met Lucy. Hij had nooit verwacht dat hun vriendschap zo zou opbloeien en hij kon haar niet genoeg bedanken. Er rolde een traan over Lucy's wang terwijl ze naar zijn vriendelijke woorden luisterde.
Maar niet iedereen was geïnteresseerd in Marks verhaal. Hij merkte dat een van de bruidsmeisjes met haar ogen rolde en verveeld zuchtte. Het kwetste hem en Lucy merkte het ook. Gelukkig voor Mark liet Lucy het er niet bij zitten. Ze deed een grote stap achteruit en zette haar hak op de teen van haar bruidsmeisje.
"Oeps, sorry!" zei ze terwijl ze omkeek naar haar bruidsmeisje, die haar gil in moest houden. Van buitenaf leek het een eerlijke vergissing, maar Mark, Lucy en het bruidsmeisje wisten allemaal waarom ze dat deed. Het was duidelijk dat Lucy veel om Mark gaf en ze was niet bang om dat te laten merken. Toen was het tijd om hun geloften uit te wisselen.
Toen Lucy en Jack hun geloften uitwisselden, kon Mark het niet helpen om te glimlachen. Ze waren zo verliefd en hij vond het een eer om deel uit te maken van hun speciale dag. Mark voelde een gevoel van geluk voor zijn vrienden en zijn opwinding groeide toen hij wist dat zijn verrassing op het punt stond te gebeuren.
Maar net toen de ceremonie ten einde liep, ontstond er plotseling commotie bij het altaar. Het bleek dat de ringen ontbraken! Er ontstond paniek onder de gasten en Lucy en Jack keken verbijsterd toe hoe de getuige en het bruidsmeisje verwoed naar de ringen zochten.
Marks hart sloeg een slag over. Hij had zijn verrassing zorgvuldig gepland om direct na het uitwisselen van de ringen te volgen, en nu leek het erop dat zijn moment misschien verpest zou worden. Hij stond daar en voelde een mengeling van bezorgdheid en bezorgdheid. Hij wilde dat alles goed zou verlopen voor zijn vrienden en wilde ze niet teleurstellen.
Het zag er niet goed uit voor de ringen en iedereen voelde de spanning in de lucht. Om de stemming te verlichten rende Jack naar een struik en maakte van een klein takje een ring. Hij liep terug naar Lucy, die zag wat hij had gedaan en lief glimlachte. Jack vertelde haar dat ze geen dure ringen nodig hadden. Ze hadden alleen elkaar nodig.
Na een paar spannende minuten werden de ringen eindelijk gevonden. Ze waren zoekgeraakt in een klein gaatje in de zak van het pak van de getuige. Tot ieders opluchting konden ze eruit gehaald worden. De ceremonie werd hervat en Jack en Lucy wisselden ringen uit met een stralende glimlach op hun gezichten.
Na afloop van de ceremonie liep iedereen naar de zaal waar de receptie zou plaatsvinden. De kamer was prachtig versierd en er stond een grote tafel met allerlei soorten eten. In het midden van de kamer lag een dansvloer en de bruidstaart stond op een grote pilaar vlakbij de tafel van het bruidspaar.
Mark was gebiologeerd door de kamer. Zoiets had hij nog nooit gezien. Hij keek om zich heen om Lucy te zoeken, maar ze was nergens te bekennen. En toen hij Jack zocht, merkte Mark dat hij er ook niet was. Waar konden ze zijn? Zijn verrassing stond op het punt onthuld te worden.
Hij dacht dat ze elk moment konden komen om samen hun grote entree te maken. Iedereen was druk bezig met zijn eigen dingen. Sommigen zochten hun plaats, terwijl anderen gezellig bij elkaar stonden te kletsen. Niemand leek het erg te vinden dat Jack en Lucy er niet waren, behalve Mark.
Mark liep door de zaal en keek overal. Toen riep de DJ plotseling Marks naam. Het was tijd. Shit, dacht Mark. Zijn verrassing kon nog niet beginnen; Lucy en Jack waren nog niet eens in de zaal.
"Mark, waar ben je?" riep de DJ opnieuw.
"Een moment!" riep Mark wanhopig terug. Hij moest even tijd rekken.
Hij moest de kamer uit sluipen, maar iedereen stond dicht bij de deur. Dus Mark bedacht dat hij niets anders kon doen dan zich niets aantrekken van de mening van anderen. Hij had van de beste geleerd, en dat was Lucy, dat de mening van anderen niet belangrijk was voor zijn eigen geluk.
Hij rende de kamer uit en iedereen keek hem verward aan. "Lucy? Lucy?!" schreeuwde hij. Plotseling hoorde hij een vaag geluid. "Mark?" riep iemand terug. Het was Lucy. "Ik ben hier!" Mark ging een kamer binnen en zag Lucy en Jack naast elkaar voor een spiegel staan.
Ze waren zich aan het omkleden voor hun grote entree. "Jullie moeten naar de ontvangstkamer komen," zei Mark terwijl hij de deur openhield.
"Wat is er aan de hand, Mark? Is er iets gebeurd?" Vroeg Lucy bezorgd.
"Nee, niets van dat alles. Maar ik heb een grote verrassing voor jullie," antwoordde Mark.
De gezichten van Lucy en Jack lichtten op toen Mark hen over zijn verrassing vertelde. Ze hadden nooit iets van hem terug verwacht, dus dit was totaal onverwacht. Ze volgden Mark snel naar de ontvangstkamer. Mark ging als eerste naar binnen, zodat Lucy en Jack hun grote entree nog konden doen. Iedereen klapte toen ze door de deur liepen.
Ze bedankten iedereen voor hun aanwezigheid op hun speciale dag en bedankten Mark speciaal. Toen vroeg de DJ Mark weer naar het podium te komen en hield hem de microfoon voor. Iedereen vroeg zich af wat er ging gebeuren, vooral Lucy. Ze had deze kant van Mark nog nooit gezien.
Eindelijk was het tijd voor Mark om de microfoon te pakken. Hij liep naar het midden van de dansvloer met een grote spot op hem gericht. Hij keek naar de verzamelde gasten, waaronder Lucy en Jack, die vol spanning zaten te wachten op zijn verrassing. Maar eerst had hij een kleine toespraak voorbereid.
Hij begon te spreken, zijn stem was nu stabiel, en hij stortte zijn hart uit in zijn woorden. Hij sprak zijn dankbaarheid uit voor Lucy en Jacks vriendschap, hun niet aflatende steun en de liefde die ze hem door de jaren heen hadden gegeven. Marks woorden waren oprecht en terwijl hij sprak kon hij tranen in Lucy en Jacks ogen zien.
Hij kon ook de vreugde en waardering in hun gezichtsuitdrukkingen zien, en het vulde zijn hart met warmte. Toen Mark klaar was met zijn toespraak, haalde hij diep adem en tot ieders verbazing begon hij te zingen. Iedereen was verrast door deze kant van Mark en had nooit verwacht dat dit zou gebeuren.
Zijn stem was rijk en soulvol, en de teksten waren een weerspiegeling van zijn gevoelens voor Lucy en Jack, en legden de essentie van hun relatie en de liefde die ze deelden vast. Terwijl Mark zong, waren de gasten geboeid door zijn optreden. Velen waren tot tranen toe geroerd en sommigen neurieden zelfs zachtjes mee met de melodie.
Toen Mark klaar was met zijn lied, was er een moment van stilte, gevolgd door een daverend applaus. De gasten stonden op, juichten en klapten voor Marks oprechte optreden. Lucy en Jack waren zichtbaar ontroerd en ze haastten zich naar Mark toe, omhelsden hem stevig en bedankten hem voor de mooiste verrassing die ze zich hadden kunnen voorstellen.
De rest van de avond was gevuld met feest en vreugde. Marks verrassing was een doorslaand succes geweest en hij was overmand door geluk en voldoening. Hij voelde zich niet langer veroordeeld en hij danste en lachte met zijn vrienden, koesterde het moment en voelde zich dankbaar voor de band die hij met Lucy en Jack deelde.
Ze genoten van het heerlijke menu dat Lucy voor de gasten had samengesteld en daarna was het tijd om de taart aan te snijden. Ze hadden een prachtige bruidstaart van vier verdiepingen met bloemen en andere lekkernijen op de zijkanten. Iedereen omringde de taart en juichte toen ze er een stuk van sneden.
Lucy had Jack gewaarschuwd om geen stuk in haar gezicht te duwen, maar Jack kon gewoon niet niets doen. Hij schepte een groot stuk slagroom op zijn vinger en smeerde het op Lucy's neus. Lucy gilde en lachte terwijl ze gekscherend het stuk taart pakte en in Jacks gezicht duwde.
Jack vond het helemaal niet erg en duwde zelfs een stuk taart in Marks gezicht. Mark lachte hardop en likte zijn lippen. Stukjes cake hingen aan zijn baard en hij maakte ze snel schoon met een stuk papier. Toen iedereen een stuk van de taart had gegeten, was het tijd om te dansen.
Lucy danste met haar vrienden en familie en er was geen vuiltje aan de lucht. Mark had nog nooit zoveel liefde in één ruimte gezien en iedereen kon het goed met elkaar vinden. Plotseling kwam er een klein meisje naar Mark toe en pakte zijn hand. Ze trok hem zachtjes mee naar de dansvloer en begon met hem te dansen.
Mark was eerst een beetje onzeker, maar uiteindelijk liet hij zich gaan. Hij danste met het meisje en danste zelfs langzaam met een van Lucy's alleenstaande tantes. Het was echt een avond om nooit te vergeten en hij was erg dankbaar dat hij er deel van mocht uitmaken. Maar de nacht kon niet eeuwig doorgaan.
Toen de avond ten einde liep, namen Lucy en Jack Mark apart om nogmaals hun diepste dank te betuigen. Ze bedankten hem voor zijn oprechte woorden en prachtige lied en vertelden hem dat zijn verrassing hun trouwdag nog specialer en onvergetelijker had gemaakt. Mark glimlachte terwijl hij zijn vrienden stevig omhelsde.
Terwijl ze samen naar de fonkelende sterren aan de nachtelijke hemel keken, voelde Mark een diep gevoel van tevredenheid. Hij realiseerde zich dat soms de meest betekenisvolle verrassingen uit het hart komen en dat het uiten van liefde en waardering voor de mensen die het meest voor ons betekenen, kan leiden tot enkele van de meest gekoesterde momenten in het leven - het einde.
Toen Peter voor het eerst de vreemde gaten in zijn duim opmerkte, flipte hij helemaal. Hij had geen idee wat dit had kunnen veroorzaken of hoe gevaarlijk het was. Maar hij komt er snel achter. Hij ging diezelfde middag nog naar de dokter, maar toen die er naar keek, was de boodschap voor Peter niet goed.
De dokter belde onmiddellijk de politie nadat hij had vastgesteld wat er aan de hand was...
Peter werd gewoon achtergelaten zonder enige uitleg. De dokter had wat tests op hem gedaan en na het zien van de resultaten verwittigde hij onmiddellijk de politie en rende de kamer uit, hem achterlatend. Peter begon nu in paniek te raken omdat hij nu voelde hoe ernstig dit waarschijnlijk was...
En toen hij erachter kwam dat de dokter de deur op slot had gedaan, begon Peter rood aan te lopen. Hij begon met zijn volle gewicht tegen de deur te bonken in een poging hem open te breken. En met een paar klappen begaf hij het. Hij stond nu oog in oog met de dokters die hem hadden opgesloten...
De dokter werd nu gedwongen om Peter uit te leggen wat hij had ontdekt en bij het horen daarvan zakte Peter in elkaar op de grond...
Maar wat had de dokter ontdekt? Wat waren die gaten in Peters vingers en waarom moest de politie zich ermee bemoeien?
Peter merkte niets verkeerds toen hij wakker werd. Het leek een gewone ochtend. Hij was opgestaan en naar de keuken geschuifeld om koffie te zetten. Hij merkte niet eens dat er iets mis was terwijl hij de koffie zette, totdat hij het in zijn kopje wilde schenken toen hij het zag en klaar was om te schreeuwen.
De 40-jarige Peter was een alleenstaande man. Hij had in het verleden al afspraakjes gehad, maar het was nooit goed gegaan. Hij hoopte dat het deze keer anders zou zijn. Hij had veel tijd besteed aan de voorbereiding van de date. Hij wilde echt dat het goed zou gaan en dat het de eerste keer zou zijn dat ze elkaar in levende lijve zouden ontmoeten, maar niet alles zou volgens plan verlopen.
Hij had de vrouw online ontmoet en wist dat het een gok was, maar hij had met haar afgesproken. De date was niets bijzonders. Ze leek niet echt geïnteresseerd en hij wist nog niet zeker of hij haar nog een keer wilde zien, maar de volgende ochtend wist hij zeker van niet. Wat was er immers vreemd aan. Hij wilde haar er niet bij betrekken terwijl hij niet eens wist wat er aan de hand was.
De ochtend na zijn afspraakje ontdekte Peter dat er iets vreemds was met zijn duim. Het deed een beetje pijn, maar pas toen hij er goed naar keek, zag hij precies waarom zijn duim pijn deed en hij schrok zich rot. Wat gebeurde er met hem?
Peters duim zat onder de kleine gaatjes. Hij dacht dat er misschien iets aan zijn duim was blijven plakken, maar toen hij hem dichterbij bracht, zag hij dat de gaatjes in zijn huid groeven. Hij drukte erop met zijn andere vingers en het deed nog meer pijn. Er was duidelijk iets mis, maar wat?
Peter dacht even na. Misschien had een insect hem gebeten of was het in hem gekropen? Misschien had het zich 's nachts aan zijn duim vastgeklampt? Maar hij had nog nooit een insect zoiets zien doen. Peter zocht online en kwam tot de conclusie dat geen enkel insect dit had gedaan. Het moest iets ergers zijn.
Hoe meer Peter naar zijn duim keek, hoe verwarder hij werd. Dit waren niet zomaar kleine gaatjes. Er zat iets in de gaatjes. Hij kon het niet zien, maar hij wist zeker dat er iets anders in zat. De gaatjes waren hard en wat erin zat was dat ook. Hij moest iets doen en hij had precies het juiste idee.
Peter besloot dat hij met een pincet zou proberen uit te graven wat er ook in zijn duim zat. Hij ging naar de badkamer en haalde zijn pincet tevoorschijn, maar voordat hij in zijn duim kon graven, aarzelde hij. Hij had niet echt een idee waar hij mee te maken had. Door dit te doen zou het nog erger kunnen worden, maar hij moest toch iets doen.
Peter hield niet van dokters. Hij regelde dingen liever zelf. Hij ging zelden, tenzij er iets heel ergs aan de hand was en hoe erg hij het idee ook haatte om naar de dokter te gaan, hij wist dat dit niet iets was waar hij zelf voor moest zorgen. Dus nam hij de sprong en belde de dokter.
De dokterspraktijk maakte een semi-spoedeisende afspraak voor diezelfde middag. Ze vertelden hem dat er anderen voor hem zouden zijn, maar dat ze hem uiterlijk aan het eind van de dag zouden zien. Ondertussen vertelde de dokter Peter dat hij iets voor hem moest doen.
De dokter vertelde Peter dat hij moest nadenken over iets dat de laatste tijd anders was en dat dit had kunnen veroorzaken. Alles wat ongewoon was. Het zou de dokter enorm helpen om erachter te komen wat er precies mis was. Peter stemde ermee in om erover na te denken en hing de telefoon op. Wat zou dit veroorzaakt kunnen hebben? Hij wist het niet echt.
Peter dacht terug aan de afgelopen week. Hij had niet echt iets bijzonders gedaan. Een paar dagen geleden maakte hij een wandeling door het bos. Hij had daar makkelijk iets kunnen aanraken. Misschien een paddenstoel of een besmet stukje mos? Dat zou zeker een optie kunnen zijn...misschien?
Terwijl ik verder nadacht, had de wandeling niet zoveel zin. Er waren vast en zeker al andere mensen op datzelfde pad geweest. Het was een populaire route. Hij zou niet de eerste zijn die dit meemaakte. Er moesten andere aanwijzingen zijn. Hij besloot het uit te sluiten als antwoord, maar er moest iets anders zijn.
Het was moeilijk om iets te bedenken dat buiten de routine viel. Peter was een gewone jongen. Hij deed niet veel, behalve af en toe wandelen en naar de plaatselijke coffeeshop gaan. Hij werkte vanuit huis en kwam niet veel buiten. Hij was echt een saai persoon, maar toen drong het tot hem door. Er was iets anders dat ongewoon was.
Peter was de avond ervoor op date gegaan. Hij had een tijdje online met de vrouw gepraat en had uiteindelijk besloten om op date te gaan. Peter was opgewonden om weer eens te proberen te daten. Hij had zijn soulmate nog steeds niet gevonden en hoopte dat deze date goed zou gaan. Het zou uiteindelijk een onverwachte wending nemen.
Vanaf het moment dat de date begon, had Peter het gevoel dat er iets niet klopte aan de vrouw. Ze leek niet echt geïnteresseerd in hem. Het was bijna alsof ze hem verachtte, maar zodra hij dat zou denken zou ze iets doen waaruit bleek dat ze er wel in geïnvesteerd was. Het was gewoon een vreemde date, maar er was iets meer.
Terugdenkend wist Peter niet zeker waarom ze überhaupt contact met hem had opgenomen. Toen hij zijn berichten met haar doornam, zag hij steeds duidelijker dat ze hem niet echt mocht. Hij was gewoon een beetje wanhopig geweest en dacht niet helder na. Zou zij hier iets mee te maken hebben?
Peter begreep niet hoe ze hier iets mee te maken had. Ze waren helemaal niet fysiek geworden en hij had sinds gisteravond geen contact meer met haar opgenomen. Ze had hem ook geen bericht gestuurd. Als ze iets had gedaan, had ze dan niets gezegd? Peter wist het niet zeker, maar het was tijd voor zijn afspraak. Hij moest gaan.
Peter had geen idee wat er met zijn duim aan de hand was toen hij naar zijn afspraak vertrok. Hij bleef nadenken terwijl hij naar de dokter reed, maar hij vond niets. Gelukkig leken de gaatjes in zijn duim niet al te veel te veranderen. Ze waren wat groter geworden en vielen nu meer op, maar zo erg was het niet. Toch?
Hij kwam aan bij de dokter en zat even in zijn auto om te proberen nog meer antwoorden te bedenken. Peter kon echt niets anders bedenken. Met een diepe zucht om zijn zenuwen te kalmeren, liep Peter het kantoor van de dokter binnen en schreef zich in. Hij dacht dat hij lang zou moeten wachten op de dokter, maar mensen hadden andere plannen.
In de wachtkamer bij de dokter kreeg Peter belachelijk veel aandacht. De gaten in zijn duim waren nu heel duidelijk te zien en iedereen om hem heen was geschokt door wat ze zagen. Peter merkte niet veel totdat de nieuwsgierigheid van de rest van de mensen steeds duidelijker werd.
De andere mensen in het kantoor probeerden hun nieuwsgierigheid niet te verbergen. De paar kinderen die er waren wilden gaan kijken, maar hun ouders hielden hen tegen. Toch was het alsof iedereen vergat waarom ze daar waren met hun eigen medische klachten. Iedereen wilde weten wat er met hem aan de hand was. Om eerlijk te zijn, Peter ook.
Op dat moment kwam de dokter naar buiten om de volgende patiënt binnen te halen. Iedereen was het erover eens dat Peter als eerste moest worden gezien. Geen van hun problemen was ernstig, maar die van Peter duidelijk wel. Peter was hier een beetje door afgeschrikt, maar bedankte hen desondanks. Het was zorgwekkend, maar hij kon toch wel wachten. De dokter was het er niet mee eens.
Eenmaal in zijn kantoor kon de dokter Peters duim goed bekijken en hij was geschokt. Hij had nog nooit zoiets gezien. Hij zou het zich herinneren als dat wel zo was. Zoiets vergeet je niet zomaar. Sterker nog, de dokter had in zijn medische boeken nog nooit van zoiets gehoord. Hij had geen flauw idee.
De dokter wist dat dit wel even zou duren. Hij pleegde een paar telefoontjes om zijn wachtende patiënten naar andere dienstdoende artsen te sturen. Peter had zijn aandacht het hardst nodig en hij zou ervoor zorgen dat ze een geneesmiddel zouden vinden voor wat er hier ook aan de hand was.
De dokter bestelde tests voor Peter en terwijl ze op de resultaten wachtten, bestudeerde hij Peters duim intensief. Het vreemde was dat Peter eerder nog wel wat pijn had gevoeld, maar nu niet meer. Zijn hele duim was helemaal gevoelloos. Het deed zelfs geen pijn als de dokter erop duwde. Dit was een slecht teken.
De dokter bleef Peters duim onderzoeken en toen hij de eerste resultaten terugkreeg, was hij teleurgesteld. De testen die hij had besteld hadden nog niets gevonden. Er waren er nog een paar die hij kon laten doen, maar daar had hij Peters toestemming voor nodig. Het zou Peter veel tijd kosten. Wat zou hij doen?
Peter stemde in met de tests en terwijl ze op de resultaten wachtten, plaatste de dokter, die nog steeds niets had gevonden, een paar foto's van Peters duim op een medisch forum. Hij hoopte dat een andere dokter zoiets al eerder had gezien. Het zou nog wel even duren voordat ze een reactie kregen.
Peter besloot dat hij wat frisse lucht nodig had en ging naar het toilet. Terwijl hij weg was, ontving de dokter een privébericht van het forum. Hij opende het gretig in de hoop dat het het antwoord was waar hij naar op zoek was. En tot zijn geluk was dat ook zo! Maar het was ook verschrikkelijk, verschrikkelijk nieuws en alles zou snel moeten veranderen.
Een andere arts had deze aandoening inderdaad eerder gezien en als ze niet snel iets zouden doen, zou het een heel groot probleem kunnen worden voor iedereen, ook voor Peter. De dokter las het bericht opnieuw en opnieuw en wist dat als deze andere dokter gelijk had, hij snel actie moest ondernemen.